‘Εναν παιδίν κοιλόρφανον, πάντα ετέρνεν, η χέρα ημάνα θε έκλαιεν τόν κύρ’ν άθε κι’ εμοιρολόγανεν. Εκείνο το μαύρον κύρ’ ‘κι εγνώρτσεν, αρώτανεν πάντα την μάναν άθε: – Μάνα, ο κύρ’ ίμ’ όμμάτα πά είχεν; – Ναι, γουρπάν τς! είχεν αγγελικά ομμάτα. – Μάνα, μυτίν πα είχεν; – Ναι, ρίζα μ’, έμορφον και χιλέμορφον μυτίν. – Μάνα, χέρα πα είχεν ο κύρ’ ιμ; – Ναι, πουλόπο μ’, είχεν χρυσά χέρα. – Μάνα, λιλίν πά είχεν; Η μάνα άλλο ‘κι εταγιάντσεν… Εμοιρολόεσεν και είπεν: -Άρ’ είχεν και παρ’ είχεν. |