Ο λυκοπάππο μ’ ο Κατής ο Θανάης ασ’ σο Μερσίν’ ενενηνταδύο χρονών ερρώστεσεν βαρέα και δέκα ημέρες η γλώσσα τ’ έτον πιασμένον. Γιάμ’ αποθάν’ χωρίς κοινωνίαν, ελάλεσαν δύο ποππάδες, να εφτάγ’ ν ατόν ευχέλιον και να κοινωνίζ’ν ατόν. Ένας ασ’ οι ποππάδες, που έτον τη καλομάννας-ι-μ’ ο κύρ, ρωτά τηναν:
– Μαρία, ρίζα μ’, για να φτάμε το ευχέλιον, θέλομε ελαίας ελάδ’. Έεις; Αν ‘κι έεις, δέβα ψαλάφα ασ’ σην γειτονίαν.
Οπότε ο λυκοπάπο μ’, αμόν ντο έκ’σεν ατό, ενοίεν η γλώσσα τ’ και κουίζ και ρωτά:
– Ποππά, ρακόπον να εν κι γίνεται;…
Εθάρρεσεν, ο κορωνίτσον, πως θα ποτίζ’ν ατόν το ευχέλιον…