Έναν καιρόν ‘ς ση Λαραχανήν τη Ματσούκας εγέντον σεισμός. Οι χωρέτ εχπαράγαν’ έρεξαν σον ποπάν κ’ ερώτεσαν ατόν πως γίνεται αγούτο το κακόν. Λέει άτς κι’ ο Ποπαβράμς:
– Ευλογημέν’! Ατόσον μικρόν πράμαν πα ‘κι εξέρετεν; Ο κόσμον στεκ’ απάν’ς σο κέρατον είνος τζαμεσί. Όταν νεγκάσκεται το ζαβάλιν το χαιβάν, γάλια – γάλια αλλάζ’ κέρατον. Αρ σ’ άλλαγμαν απάν λαΐσκεται η Γή….
Σ’ ατό τον λόγον απάν, ο Γιάννες ο Σκορδέλτς ερχίνεσεν να ταπουρίγεται, να κλαίει και να σύρ’ τα γένεια τ’…
– Όλαν ντ’ έπαθες, ερώτεσαν ατόν αλλ’ ντο κλαίς;
– Και πώς να μη κλαίω; Λέει ο Γιάννες. Αν είνας κορόσ’ δακ’ το τζαμέσ’ και βιντζιάγεται, ντο θα γίνουμες; Θα χάμες εμείς πα κ’ η Γη πα.
Ο Ποπαβράμς εγροίξεν την πετρέαν. Εσκώθεν κ’ εδέβεν πλαν, σίτα έλεγεν: «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά!…»