126.
Μεσημερίν ο ήλôν,
Μεσημερίν ο ήλôν,
μεσουρανίζ’ και κλαίγει,
´ς σ’ αγούτον χώραν μισαφίρτ’ς,
πουγαλεμένον λέγει,
./.
θα πέρω τ’ομματόπα μου,
και τα χρυσά τ’ αχτίδâ μ’,
θα ξενιτεύω ´ς σα μακρά,
θ’ αφήνω σεν πατρίδα μ’,
./.
θα λέγω και τη φέγγονος,
το χάραγμαν το βράδον,
να φέρ’ τ’ αστρία’τ’ με τ’εμέν,
να μη δακραίν’νε άλλον,
./.
όσον πολλά εγάπεσα,
αγούτον την Ελλάδαν,
κι’ άλλον πόνον εδέκεν με,
πίκρας και στενοχώριας,
./.
χίλâ κομμάτâ εποίκαμε,
κάθαν αρθώπ’ καρδίαν,
κι’ άλλο πολλά εχωρί(γ)αμε,
την Χώρα ασ’ σα κλαδία’τς,
./.